Februāris ir guļamistabu mēnesis dzīvokļa terapijā! Mēs visu mēnesi dalāmies stāstos par guļamistabām — no to izrotāšanas, to aizraujošās vēstures un daudz ko citu. Dodies šurp lai tos visus redzētu!
Kad es pārcēlos no dīvainas Bostonas apkaimes uz Viljamsburgu Bruklinā, lai meklētu jaunu darbu, es zināju, ka būšu štatu samazināšana mazliet, lai iegūtu kaut ko par pieņemamu cenu. Es biju svētīts ar galveno guļamistabu manā Bostonas dzīvoklī — un izrādījās, ka mana jaunā istaba bija aptuveni uz pusi mazāka par veco. Tas derēja tikai manai "queen" izmēra gultai un kumodei. Kad pienāca laiks pārcelties, es biju nedaudz saspringta par to, kā man viss derēs.
Bet, kā mans tēvs mani mierināja ievākšanās dienā: "Jums patīk mazas mājas, vai ne?" Viņš nekļūdījās. Pēc nelielām uzglabāšanas, dizaina un dzīvesveida izmaiņām esmu iemācījies iemīlēt savu mājīgo telpu. Lūk, ko esmu iemācījies sešos mēnešos kopš mana štata samazināšanas.
Jebkurš mazas telpas iedzīvotājs zina, ka slēpta uzglabāšana ir atslēga, lai izdzīvotu, nejūtoties pārblīvēta. (Vai esat tos redzējis
glīti soliņi kas atveras segas glabāšanai?) Papildus tam, ka izpakošanas laikā es samazināju apģērbu un salieku ziedojumu kaudzē, bet arī kļuvu gudrāks par to, kādus uzglabāšanas priekšmetus izmantot.Man tas nozīmēja nolikt naktsskapīti un izvēlēties garu IKEA kumode, kas varētu būt arī mana tualete — es veltīju veselu atvilktni, lai glabātu savu kosmētiku un izredzes un galus. Esmu arī izmantojis savu sienas telpu un izmantojis to peldošie plaukti un a unikāls gultas plaukts lai kārtīgi saliktu grāmatas un nieciņas. Es pat atradu gudru mēteļu pakaramo, kas lieliski iederas neparastā manas istabas stūrī, lai kompensētu priekšnama skapja trūkumu, un saņēmu glītu austu grozu, ko izmantot veļai.
Lai mana iepriekšējā, lielākā istaba justos pievilcīgāka, es iegādājos daudz mākslas darbu un spoguļu. Lai gan ne visi šie priekšmeti varētu palikt, es savā mazajā istabā esmu pieņēmis vairāk maksimālistisku dekoru stilu ar vairākām mini galerijām. Uztraucoties par savām pārmērīgajām augu kolekcijām, kas bija izkaisītas visā manā pēdējā guļamistabā, man ir izdevies tos glīti sakārtot pāri manai kumodei, nodrošinot pietiekami daudz saules gaismas. Godīgi sakot, jaunajā mājā viņiem klājas daudz labāk.
Dzīvojot lielākā guļamistabā, man bija pietiekami daudz vietas, lai dzīvotu nekārtībā bez sajūtas pārlieku nekārtīgs. Es bieži atstāju drēbes stūrī uz zemes, lai vēlāk to noliktu, vai gulēju, somiņas un mēteļus novietojot vienā gultas malā. Bet tagad, ja es pat atstāju čības uz zemes, tās ne tikai uzreiz izskatās nekārtīgas, bet arī es tām paklupu, kad mēģinu staigāt. Tagad es nolieku lietas, tiklīdz tās noņemu.
Man ir arī ieradums noteikt, kas manā dzīvē ir nepieciešams. Tagad es regulāri iztīru savu atkritumu atvilktni un neiegūšu jaunu apģērbu, neziedojot vai nepārdodot citu priekšmetu, ko iepriekš darīju tikai pārceļot dzīvokļus. Mazāka telpa arī padara netīrumus labāk redzamus, tāpēc es vairāk zinu, kā izsūkt un iztīrīt savu mazo istabu, salīdzinot ar lielāko.
Pandēmijas laikā mana pēdējā istaba bija tikai guļamistaba un kalpoja arī kā mans mājas birojs. Šīs kombinācijas dēļ es nekad nevarēju justies pilnībā atpūties savā istabā — tas man pārāk atgādināja darbu. Tā kā telpa ir mazāka, ir vēl lielāks izaicinājums izveidot “atsevišķu” vietu, kad klēpjdatoru izmantoju darbam uz gultas, nevis uz rakstāmgalda.
Tagad, kad nevēlos izmantot koplietošanas telpu vai doties uz kafejnīcu, lai veiktu savu ārštata darbu, es cenšos radīt citu noskaņu, kad ir pienācis laiks atpūsties. Proti, sveces iedegšana un gaismas virteņu ieslēgšana rada pavisam citu noskaņu un patiesībā liek man justies mājīgi – ko nav grūti izdarīt mazākā telpā.