2021. gadā es pārcēlos četras reizes, un katru reizi, kad pārcēlos uz citu vietu, es arvien vairāk samazināju savas mantas. Iedvesmojoties no Māra Kondo Pēc metodes es pieņēmu lēmumus par to, kuri priekšmeti vai nu “izraisīja prieku”, vai kuriem bija skaidrs mērķis — piemēram, grāmatai bija jāatbilst manai karjerai. Viss, kas netika samazināts, tika izmests vai ziedots Goodwill. Es atbrīvojos no visa, sākot no somām līdz vecām gadagrāmatām. Mans mērķis bija atvieglot pārvietošanos un saglabāt pārpilnību, minimālas mājas. Bet brīdī, kad es apmetos savā pašreizējā dzīvesvietā Bostonā, viss, kas man piederēja, ietilpa vienā čemodānā un mugursomā, un es sapratu, ka ar attīrīšanu esmu pārlaidies.
Es nožēloju, ka atbrīvojos no tādām lietām kā grāmatas, kurām nebija skaidra “mērķa”, lai gan tās man bija nozīmīgas. Man šķita, ka esmu izdzēsusi veselus savas dzīves gadus. Es biju pārtraukusi saites ar taustāmiem priekšmetiem, kas mani saista ar manas dzīves periodiem, pie kuriem vairs nevarēju atgriezties. Es gribēju, lai varētu aplūkot sava grāmatplaukta saturu vai izrakt rakstāmpiederumu kasti un precīzi atcerēties, kad, ko un kā. Es sev apsolīju, ka vairs neziedošu; manas lietas padarīja mani par to, kas es biju, un es vēl biju pārāk jauns, lai zinātu, kas būs svarīgi vēlāk.
Bērnībā man patika pieķerties nozīmīgiem priekšmetiem. Īpaši lepojos ar grāmatu kolekcionēšanu. Piepildītie plaukti, sakrauti pie manas gultas, iebāzti somās un kastēs, grāmatas pārņēma manu guļamistabu. Tad nāca papīra izstrādājumi, iedvesmojoties no manas mātes, kuras mīlestība pret labu ar roku rakstītu sarakstu bija īpašība, ko es mantoju. Es glabāju filmu biļešu izdrukas, papīra ēdienkartes, vecmāmiņas vēstules, žurnālu rakstus un antīko pastmarku kolekciju. Bet, kad es kļuvu pieaugušais, pārvietojoties no vienas vietas uz otru, tas, kas kādreiz bija nozīmīgs, jutās vairāk kā nasta, nevis kolekcija. Vai šī ēdienkarte patiešām izraisīja prieku? Vai minimālisms nebija labāks manai garīgajai veselībai?
Pirms dažiem mēnešiem es apmeklēju virtuālās mākslas nodarbību. Kursa mērķis bija izveidot pārbaudījumu žurnālu — visu to gabalu kolekciju, pie kuriem jūs varētu atgriezties, lai atgādinātu sevi, kas jūs bijāt, piemēram, vēstules, pastmarkas, dzejoļus, žurnālu izgriezumus, restorānu ēdienkartes, biļešu veidlapas un tikšanās kartes. (Precīzi lietu veidi, ko es mēdzu ietaupīt, pirms sāku samazināt darbinieku skaitu.) Es pierakstījos kursā, jo man patīk veidojot mākslu, bet arī tāpēc, ka man patīk arhivēšana: process, kurā tiek radīts kaut kas tāds, lai atcerētos savas dzīves mirkļus autors. Tomēr man bija problēma. Vienīgie papīri, kas man bija, bija vienā 5x7 aploksnē. Es sapratu, ka lietas, par kurām iepriekš nolēmu, ka tas nerada prieku, sagādās man prieku tagad - Ja tikai es tos paturētu.
Mans pašreizējais studijas tipa dzīvoklis ir 200 kvadrātpēdas. Kopš tā laika šī 5 reizes 7 aploksne ir paplašinājusies, pārņemot divas kastes un rakstāmgalda atvilktni. Viss sakārtots pa tēmām marķētos maisiņos. Man ir divi grāmatu plaukti, kuros atrodas grāmatas (protams, ar krāsu kodiem) un dažādi priekšmeti, kas tiek paņemti lietotu preču veikalos, piemēram, vāzes un taro klāju kolekcija. Mani sīkie priekšmeti, piemēram, sērkociņu burtnīcas, akmeņi un piespraudes, atrodas skapī, ko es ietaupīju par 5 $. Man ir a atkritumu tvertne zem manas gultas par visu, ko vēlos turēt, bet man nav vietas, ko parādīt. Mana telpa joprojām ir salīdzinoši minimāla, taču šie priekšmeti liek justies kā mājās.
Es nevaru uzskaitīt daudzus savas dzīves gadus, skatoties uz savām lietām, bet esmu sācis veidot jaunu objektu vēsturi. Agrāk, ja es kaut ko turējos, tam bija jābūt skaidram mērķim. Tagad es pieņemu lēmumus, pamatojoties uz to, ko vēlos savā tuvākajā perifērijā, vienlaikus dodot sev vietu uzglabāšanai, lai man nebūtu jābūt pārāk izvēlīgam. Kad es nejūtu šo tūlītēju prieka dzirksti, es dodu savu preci par labu šaubām, pametu to prom, nevis iemetu ziedojumu kaudzē. Es zinu, ka šie priekšmeti kādu dienu varētu būt man svarīgi, un es to esmu pagodinājis, radot tiem vietu.